شعری از طرزی افشار
الا ای مـــه که زلفت مـی‌کـــــمندد
دل من در خمــــــش می‌مستمندد
فغــــــــان از ناظران مـــــــی‌ارتفاعد
به هـر میدان که سروت می‌سمندد
دهانت مـــی نه پیداید ز تَنــــــــگی
مگر گاهی که او مـــی‌نوشـــــخندد
نمی‌قطعم امید از وصلت ای دوست
اگر هجــــــرت مــــــرا مـی‌بند بندد
مــــــرا تن مـــــــی حصیر و بوریا ید
تو را یا مــــــی‌خزد یا مــــــی پرندد
همـــی‌دانی که دشنــامـــی ندانی
که دشنامت مــرا مــــی نُقل و قندد
به دفعِ چشم زخـــــمِ غیـــــر،طرزی
برایت دل بر آتـــــش مــــــی‌سپندد
– طرزی افشار (شاعر دوره‌ی شاه عباس دوم)
