من تمام حال و اینده ام
به دوست داشتن تو مشغولم
اما چطور از همه ات
از گذشته ای که ندیده بودمت بگذرم؟!
… و تو را
چنان توی گذشته ام
می گنجانم
و چنان گذشته ام را
با گذشته ات عجین می کنم
که یک روز صبح که از خواب بیدار می شوی
ناباورانه
به یاد بیاوری
توی کودکی مان در اغوشت کشیده ام
توی نوجوانی مان دوستت داشته ام
و توی جوانی مان تا لحظه ای که تو را بوسیده ام
همراه ات بوده ام
دو من را به من بدهکاری
منی که پیش از تو داشتم
منی که بعد از تو ندارم
-زانیار
په‌ریشانم په‌ریشانم ولم که
دوچار ده‌رد پنهانم ولم که
وه‌ده‌ردم اشنا که‌ردی نه‌کردی
سته‌مگه‌ر فکر ده‌رمانم ولم که
ولم که‌تا نه‌وی که‌س په‌ی وه‌ده‌ردم
دو سه‌رو‍‍ژی که‌مهمانم ولم که
ولم که‌ی یا نه‌که‌ی ره حمی وه‌حالم
ته‌نم گردیده‌زندانم ولم که
نه‌کرد که‌س ده عوتم خوه م بیمه مهمان
وه‌کار خوه م په‌شیمانم ولم که
حه‌مامه‌ئی سه‌رای سه‌رد و گه‌رمه
بساو کیسه‌ی وه‌ناو شانم ولم که
نه‌ساخت من وه‌فولاده‌نه‌وه‌سه‌نگ
هه‌ف هه‌شت ده‌تیکه‌سوقانم ولم که
ته‌نم زانم نه‌سیب مور و ماره
نه‌مورم نه‌سولیمانم ولم که
وه‌کام که‌س نیه‌گردد چه‌رخ تا سه‌ر
نه‌درویشم نه‌سولتانم ولم که
خه‌رابم که‌رد خه‌رابات خه‌یالت
وه‌دس چود عه‌قل و ئیمانم ولم که
وه‌باده‌ی ته‌لخ جام زنده‌گانی
ده‌می مه‌ست و غه‌زل خانم ولم که
وه‌سه‌حرای خه یال چون قه‌یس سانی
تو کردی وه یل و وه یلانم ولم که
گوزه شت فه‌سل به‌هار و موسم باخ
وه‌فکر له‌رز زمستانم ولم که
له‌وه‌ترسم بکیشد کار وه‌هاوار
نه‌که‌ی که‌س گوش وه‌ئه فغانم ولم که
ولم که‌ید یا نه‌کید ره‌حمی وه‌حالم
ته‌نم کردی وه‌زندانم ولم که
وه‌ئه‌رواح شه‌رف سوگند که‌دایم
مه‌لول مه‌رگ وجدانم ولم که
شه‌رف کوشیاد و وجدان جوانمرگبی
وه‌بی وجدانی حه‌یرانم ولم که
وه‌کام دوشمه‌ن بووه‌م ئی دوس شکایت
که‌دوس بی قاتل گیانم ولم که
ولم که‌ول که‌رت نیم سوب له‌مه‌حشر
تو کردی خار دورانم ولم که
تو که‌ردی بی سه‌رو سامان( شامی)
وه‌مه ولا خوم قه‌شنگ زانم ولم که
باران
تنها نیمی از من را خیس کرد
نیمه ای که هنوز
گرفتار توست
آنقدر ” دوستت دارم” های فروخورده
توی گلویم تلنبار شده
که تمام حرف هایم را
-تا به دهان برسد-
به خود آغشته می کند
بعید نیست همین روز ها
توی یک مکالمه ی معمولی
بقال و میوه فروش محل را
به خودم عاشق کنم
باران
دو بار
صورتم را
خیس می کند
-زانیار
هرچند آرامتر
گرچه گاهی دردناک
هنوز با تمام قلب
دوستت دارم
-زانیار
“متون”
جمع مکسر متن نیست
“من” است
که “تو” را در آغوش گرفته است.
-زانیار
ندارمت اما
مدام شعر می بارمت
ابرها در دوردست ها می بارند اما
قطره ها
سرانجام
به آنجا که باید می رسند!
-زانیار
نشد جدایمان کنند..
نه با هم بودیم
نه در کنار هم
ما فقط عمیقاً
به هم آغشته بودیم!
-زانیار
